Ερωτική εξομολόγηση ενός Πρωτοδεσμίτη
Αμφισήμαντη αγάπη μου, για μια ακόμη φορά θα ήθελα να σου περιγράψω τις συντεταγμένες του εφαρμοστού διανύσματος που έχει αρχή την καρδιά μου και πέρας τα μάτια σου, μάτια που αποτελούν ταυτοτική συνάρτηση των δικών μου.
Όταν βλέπω τις καμπύλες της γραφικής σου παράστασης, το μυαλό μου τείνει στο μέγιστο κάτω φράγμα της άνω φραγμένης σκέψης μου.
Όταν νοιώθω το άγγιγμά σου, η χημική μου ισορροπία διαταράσσεται. Το σύστημά μου μετατοπίζεται προς εκείνη την κατεύθυνση που τείνει να αναιρέσει την επιφερόμενη μεταβολή που προκάλεσες.
Μα το αποτέλεσμα είναι πάντοτε ίδιο.18gr που καίγονται όταν τα χείλη μου ενώνονται με τα δικά σου!! Λόγω πλαστικής κρούσης αυτών, η κινητική μου ενέργεια μετατρέπεται σε δυναμική, εξαιτίας των επτά ουρανών στους οποίους με ανεβάζεις με τα φιλιά σου.
Η βελόνα του αμπερομέτρου της καρδιάς μου κοντεύει να σπάσει λόγω του υψηλού ρεύματος που με διαρρέει στο άγγιγμά σου. Μα όταν βρίσκεσαι μακριά μου η ορίζουσά μου μηδενίζεται και το σύστημα γίνεται αδύνατο. Μόνο όταν σ’ έχω στην αγκαλιά μου είναι η ορίζουσα διάφορη του μηδενός και έχω μοναδική λύση να σου δείξω την αγάπη μου.
Μια αγάπη που όλα τα σημεία της ανήκουν στην ίδια κλάση ευθύγραμμων συγγραμμικών διανυσμάτων. Γι’ αυτό λατρεία μου, σου ζητώ να κρατήσεις για πάντα την αγάπη μου, ανεξαρτήτως του όγκου και της συγκεντρώσεως υπό Κ.Σ.(κανονικές συνθήκες) πίεσης και θερμοκρασίας. Σ’ αγαπώ τόσο πολύ που η αγάπη μου τείνει στο +∞ και το όριό της δεν ορίζεται.
Για πάντα δικός σου ένας απελπισμένος πρωτοδεσμίτης.