Κείμενα που μας αρέσουν
Η αγάπη του πλούτου
… η αγάπη του πλούτου , η αχόρταγη αναζήτηση του μας έχει γίνει μόνιμη αρρώστια και η φιληδονία καταδουλώνουν ή καλύτερα καταποντίζουν αύτανδρη τη ζωή μας¨ τι δεν υπάρχει αρρώστια που να ταπεινώνει τον άνθρωπο περισσότερο από τη φιλαργυρία ,ούτε να τον εξευτιλίζη περισσότερο από τη φιληδονία.
Γιατί δεν μπορεί βέβαια ο νούς μου να εξηγήση πως είναι δυνατόν, όταν έχουμε εκτιμήσει τόσο πολύ τον υπερβολικό πλούτο ή, για να μιλήσουμε αληθινότερα ,τον έχουμε θεοποιήσει, να μη δεχτούμε τα σύμφυτα μ΄ αυτόν κακά που μπαίνουν στη ψυχή μας. … Με τον άμετρο πλούτο σφιχτοδεμένη και με το ίδιο… βήμα περπατώντας έρχεται η πολυτέλεια ,κι όταν εκείνος ανοίγει τις πύλες των πόλεων και των σπιτιών, μπαίνει κι αυτή μαζί του και συγκατοικούνε.
Με τον καιρό, το ζευγάρι τούτο στήνει τη φωλιά του στη ζωή των ανθρώπων και έρχεται ταχία ή ώρα να γεννήσει¨ και γενούν τότε την πλεονεξία και την αλαζονεία και την τρυφή, όχι νόθα γεννήματά τους , μα πολύ-πολύ γνήσια. Κι αν αφήσει κανείς και τούτα του πλούτου τα βλαστάρια νάρθουνε σε ώριμην ηλικία, ταχία κι αυτά γεννούν αδυσώπητους στις ψυχές τυράννους , την αυθάδεια, την παρανομία και την αναισχυντία…
Ανώνυμου, περί ύψους ,μετ. Π. Λεκατσά
Όλα μπορούνε να γίνουν αλλιώτικα.
Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή μας που είναι μέσα μας...
...Υπάρχει μια δύναμη, που μ ' αυτή τη δύναμη μπορούμε να ξεπεράσουμε πολλά πράγματα και πραγματικά ν ΄αλλάξουμε τη ζωή μας...
Σκέφτομαι λοιπόν,τι διαφορά υπάρχει να 'σαι μέσα στους ανθρώπους ή μέσα στα θερία.
Και λέω πως με τα θερία, είναι καλύτερα.
Στο κάτω κάτω, αυτά τα ξέρεις. Είναι θερία, λες. Και φυλάγεσαι.
Τους ανθρώπους όμως;
Μέχρι να πάρεις είδηση τι θεριό έχεις δίπλα σου, σε κατασπάραξε.
Πάει. Τους ανθρώπους εγώ τρέμω. Τους όμοιούς του.
Που μιλούνε, που χαϊδεύουνε, που χιχιρίζουνε, που χαιρετούνε.
Αλίμονο απ' αυτούς, Χριστέ μου..
Αλίμονο και τρισαλίμονο...
Αλκυόνη Παπαδάκη
Λένε, πως ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό...
Αναρωτιέμαι συχνά αν είναι απόλυτο αυτό...
Εγώ πιστεύω πως ,ακόμα κι αν καταφέρεις να επιζήσεις, να κολυμπήσεις ως την απέναντι όχθη, δεν θα είσαι πια ο ίδιος...
θα είσαι ένας άλλος...
Θα έχεις χάσει το ένδυμα της ψυχής που διάλεξες...
Προχωράς από κει και πέρα στη ζωή με μια στολή που δε σου πάει...
... Σε προφυλάσσει μεν, αλλά δεν σου πάει...
Αλκυόνη Παπαδάκη
"Εκείνος που κερδίζει τα περισσότερα...
εκείνος που ξοδεύει τα λιγότερα...
εκείνος που μιλά με οικονομικούς όρους...
εκείνος που επενδύει σε ανθρώπινες σχέσεις...
εκείνος που πορεύεται και υπερασπίζεται σταθερές αρχές και αξίες...
εκείνος που γεννιέται και πεθαίνει αδιάκοπα μέσα στην αγάπη...
Διάλεξε ποιος πλούσιος άνθρωπος θέλεις να είσαι". Ε. Δουβαρά
Ένα πολύ ωραίο κείμενο από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).
...«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ'ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»
Απόσπασμα από την Μήδεια του μποστ
"Πράγμα φρικτόν ο έρωτας. Τον ανθρώπον τρελαίνει και μαρασμόν μας προκαλεί και ο θνητός πεθαίνει.
Άνδρες γυναίκες παρατούν, φεύγουν από κοντά τους, γυναίκες απ' τη ζήλεια τους χάνουν τα λογικά τους.
Κι αλλοίμονον εις τον θνητόν, που νέος είτε γέρος δέχεται βέλη του Θεού που μας καλείται Έρως.
Πληγώνεται θανάσιμα, χάνει τα λογικά του και δολοφόνος γίνεται και σφάζει τα παιδιά του.
Κι όπως τον κύκνο κυνηγός με όπλο τον πληγώνει τον ρίπτει εις το έδαφος και τον αποτελειώνει, κι ο πληγωμένος άνθρωπος με κύκνον ομοιάζει, που υποφέρει καταγής και πίπτει και σφαδάζει."
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας.
Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ… Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και εμείς οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Χρόνης Μίσσιος
Οι άνθρωποι αλλάζουν και η αλλαγή έρχεται σαν ένα ελαφρύ αεράκι που ανακατεύει τις κουρτίνες την αυγή και έρχεται σαν το ανεπαίσθητο άρωμα ενός αγριολούλουδου κρυμμένου στη χλόη.
Tζον Ερνστ Στάινμπεκ,"Τα σταφύλια της Οργής"(Άνθρωποι και Ποντίκια)
«"Να ονειρεύεσαι ..." μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.
Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν. Παραπλανούν.
Καμιά φορά και σκοτώνουν. Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι ...
Δεν έχει νόημα.
Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.
Τότε σώζεσαι ...
Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;
Τίποτα δεν είναι στη ζωή, το παν!
Έχει και παρακάτω ...;
Έχει κι άλλο ...
Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα!
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!»
Αλκυόνη Παπαδάκη
Τα μοναχικά βήματα
Υπάρχει λένε μια μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, αλλά που θα την βρούμε;
Προς το παρόν ξεφυλλίζουμε τα παλιά ημερολόγια μήπως και σώσουμε κάτι απ' τα χρόνια...
Αλήθεια τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, ποιός θυμάται τι έγινε χτες, όλα θολά συγκεχυμένα...
Το πρωί περπατάω πάνω στα ερείπια δύο πολέμων για να πάω στην κουζίνα για καφέ.
Οι αλήτες κοιτάζουν τα τραίνα που φεύγουν και τα μάτια τους για μια στιγμή μένουν ορφανά και πάνω στις τζαμαρίες των σταθμών, δεν είναι η βροχή αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαίνε.
Οι μεθυσμένοι τρικλίζουν κάτω απ' το βάρος της απεραντοσύνης, έξω απ' τα ορφανοτροφεία, σωπαίνουν τα διωγμένα παραμύθια κι η γυναίκα στο παράθυρο τόσο θλιμμένη, που είναι έτοιμη να φύγει για τον ουρανό.
Όλα θολά συγκεχυμένα... Οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση... ποιοί είμαστε; ... άγνωστο... και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ' τον αληθινό εαυτό μας.
Χέρια που γκρεμίστηκαν σε αδέξιες χειρονομίες, μενεξεδένια ευσπλαχνία του δειλινού που σκορπίζει λίγες βασιλικές δαντέλες στα γηροκομεία.
Το θεϊκό δικαίωμα των φτωχών πάνω στα υπάρχοντα των άλλων, τα μοναχικά βήματα του περαστικού που σου θυμίζουν όλη τη ζωή σου κι ο πατέρας μου πεθαμένος εδώ και τόσα χρόνια έρχεται κάθε βράδυ και με συμβουλεύει στον ύπνο μου... μα πατέρα του λέω, ξεχνάς ότι τώρα είμαστε συνομήλικοι;
Ω γενιά μου χαμένη πήραμε μεγάλους δρόμους... μείναμε στη μέση... η ώρα του θανάτου μας είναι γραμμένη σ' όλα τα ρολόγια.
Φίλοι παιδικοί που είστε; με ποιούς θα συνεχίσω τώρα την περιπλάνησή μου στο άπειρο;
Οι μεγάλοι κάθονται στα καφενεία, οι γρύλοι τα βράδια προσπαθούν να συλλαβίσουν το ανείπωτο, η μητέρα άνοιγε τα γράμματα με τη φουρκέτα της...
Η ζωή μας είναι ένα μυστήριο που δεν μπορούμε να το μοιραστούμε... μια θλίψη τ' απογεύματα σαν άρωμα από παλιά βιβλία και κάθε φορά που προσπερνάμε ένα διαβάτη, είναι σαν να λέμε αντίο σ' όλη τη ζωή.
Θυμάσαι τις ερωτικές στιγμές μας Άννα; Το φύλο σου σαν ένα μισανοιγμένο όστρακο που τ' ακούμπησε εκεί μια μακρινή τρικυμία, τα στήθη σου δύο μικρά ηλιοτρόπια μες τ' αλησμόνητο πρωινό.
Οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο.
Κάποτε θα αυτοκτονήσω μ' έναν τρόπο συνταρακτικό, με χαμηλόφωνα λόγια από παλιές συνωμοτικές μέρες...
Α ζωή, μια χειραψία με το άπειρο πριν χαθείς για πάντα...
Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση... ενώ στο βάθος του δειλινού οι δύο οργανοπαίχτες με τ' ακορντεόν παίζανε τώρα για την τύχη και τα καπέλα τους επιπλέανε ναυαγισμένα στη μουσική...
Τάσος Λειβαδίτης
Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά..
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Η μοναξιά, είπε, κάθεται πίσω απ’ τη φωνή μας.
Κάθεται πίσω απ’ το φιλί, πίσω απ’ τον όρκο
όπως το σκοτεινό μιας κάμαρας πίσω απ’ το τζάμι
όπως το φίδι πίσω απ’ την πέτρα
όπως, λίγο πιο κει απ’ τον έρωτα, η μετάνοια.
Γιάννης Ρίτσος
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΡΩΤΑΣ…
...Τι είναι αγάπη με ρωτάς και εγώ θα στ’ απαντήσω, πάρε το σώμα του λεπρού και εγώ θα στο Κλεψιμαίικο φιλήσω.
Τι είναι αγάπη με ρωτάς θέλεις παράδειγμα άλλο; Ένα σακάκι έχω εγώ το θέλεις να το βγάλω.
Αγάπη είναι να πονάς για χάρη τ’ αδερφού σου, να υποφέρεις βάσανα όχι του εαυτού σου.
Αγάπη είναι όταν κλαίς στη συμφορά του κόσμου, πάρε όλη τη χαρά εσύ, τον πόνο εμένα δoς μου.
Να τον σηκώσω αδερφέ για να σε ξεκουράσω, να τον σηκώνω όσο ζω, ωσότου να γεράσω.
Αγάπη είναι να καίγεσαι να λιώνεις στη θυσία, τότε έχεις μάτια να κοιτάς τα θεία μεγαλεία.
Αγάπη είναι ένα φως ποτέ που δεν θαμπώνει, που καίγονται για αυτό καρδίες σαν το λευκό το χιόνι.
Αγάπη είναι μια φωτιά χωρίς καπνό σημάδι, του παραδείσου άυλο φως, που δεν γνωρίζει βράδυ.
Αγάπη είναι κεραυνός που απ’ όπου και αν περάσει, θα σημαδέψει τον πιστό, θα τον διαπεράσει,
θα του σφραγίσει την ψυχή και άγια πληγή θα ανοίξει, για να μπορεί στου αδερφού τον πόνο να δακρύσει.
Αγάπη είναι η θεία πνοή, που την ψυχή φυσάει. Την καθαρίζει να μπορεί, να θέλει ν’ αγαπάει.
ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΛΛΑΒΕΙ, ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΠΟΥ ΖΕΙ ΣΤΗ ΓΗ ΔΕΝ ΤΟ ΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ!
Για αυτό λοιπόν μη με ρωτάς ακόμα.. τι είναι αγάπη; Βιβλία θα γεμίσω εγώ χωρίς να κάνω λάθη.
Γιατί είναι ανεξάντλητη, ποτέ της δεν τελειώνει. Ψυχή μου αγκάλιασε την, ποτέ μη νιώσεις μόνη!!!
(η πονήσασα πρεσβυτέρα Καλυψώ Δημητριάδη, εκ του βιβλίου ''Έμετρα Λόγια Ψυχής'')
Πράγμα φρικτόν ο έρωτας. Τον ανθρώπον τρελαίνει και μαρασμόν μας προκαλεί και ο θνητός πεθαίνει.
Άνδρες γυναίκες παρατούν, φεύγουν από κοντά τους, γυναίκες απ' τη ζήλεια τους χάνουν τα λογικά τους.
Κι αλλοίμονον εις τον θνητόν, που νέος είτε γέρος δέχεται βέλη του Θεού που μας καλείται Έρως.
Πληγώνεται θανάσιμα, χάνει τα λογικά του και δολοφόνος γίνεται και σφάζει τα παιδιά του.
Κι όπως τον κύκνο κυνηγός με όπλο τον πληγώνει τον ρίπτει εις το έδαφος και τον αποτελειώνει, κι ο πληγωμένος άνθρωπος με κύκνον ομοιάζει, που υποφέρει καταγής και πίπτει και σφαδάζει.
Απόσπασμα από την Μήδεια του μποστ