Ο Ντάριο Φο γεννήθηκε το 1926 στο Σαν Τζιάνκο, κοντά στο Βαρέζε της Ιταλίας. Ηταν θεατρικός συγγραφέας -έχει γράψει πάνω από 70 έργα, σκηνοθέτης, ηθοποιός και σκηνογράφος.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένεια του και εκείνος πήραν μέρος στον αντιφασιστικό αγώνα. Μετά τον πόλεμο συνέχισε σπουδές στην αρχιτεκτονική, την οποία όμως εγκατέλειψε για να ασχοληθεί με το θέατρο. Το 1951 γνώρισε τη Φράνκα Ράμε, μετέπειτα σύζυγό του. Τον ίδιο χρόνο άρχισε να παρουσιάζει τη ραδιοφωνική εκπομπή “Κοκορίκο” στο ραδιόφωνο της RAI. Σύντομα η εκπομπή του λογοκρίνεται και σταματάει. Ο Φο συνεχίζει, όμως, να γράφει σατιρικά έργα, αν και απαγορεύονται από κυβέρνηση και εκκλησία. Η λογοκρισία που του ασκείται δεν επηρεάζει τα έργα του που έχουν ήδη αποκτήσει την αγάπη του κοινού. Η φυλακή, το ξύλο, οι απειλές για δολοφονία δεν μπορούν να λυγίσουν την επιθυμία του να καταδείξει όλα τα κακώς κείμενα της σύγχρονης του κοινωνίας.
Από το 1955 δουλεύει μαζί με τη σύζυγό του σε κινηματογραφικές παραγωγές στη Ρώμη κυρίως ως σεναριογράφος, αλλά και ως ηθοποιός, με διάσημους ιταλούς σκηνοθέτες της εποχής (Ντίνο ντε Λαουρέντις, Κάρλο Λιτσάνι κ.α.)
Το 1959 ιδρύουν τη θεατρική ομάδα Ντάριο Φο–Φράνκα Ράμε στο Μιλάνο. Το 1960 γίνονται γνωστοί σε όλη την Ιταλία με την παράσταση Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ στο Οντεόν του Μιλάνο και αρχίζει μια φρενήρης πορεία προς την απόλυτη επιτυχία με τα έργα του να παρουσιάζονται σταδιακά σε όλη την Ευρώπη.
Το 1962 γράφει και σκηνοθετεί την εκπομπή “Καντσονίσιμα” στο RAI. Το πρόγραμμα γίνεται σύντομα πολύ δυμοφιλές, αλλά λογοκρίνεται από το RAI. Απαγορεύεται, μάλιστα, η εμφάνισή του στο RAI για τα επόμενα 15 χρόνια. Η ομάδα συνεχίζει να παίζει κανονικά στο Οντεόν. Ακολουθούν τα έργα Χριστόφορος Κολόμβος (1962) και La Signora e da buttare (1967) που προκαλούν πολιτικά σκάνδαλα σε διάφορα μέρη του πλανήτη.
Το 1968 ο Φο και η Ράμε ιδρύουν τη θεατρική κολλεκτίβα Νέα Σκηνή (Associazione Nuova Scena). Το 1969 ο Φο παρουσιάζει για πρώτη φορά το Mistero Buffo, που επηρέασε πολλούς νέους συγγραφείς και ηθοποιούς. Το 1970 το ζευγάρι δημιουργεί την τρίτη του θεατρική ομάδα, Collettivo Teatrale La Comune.
Ο Φο συνεχίζει τη συγγραφή έργων που αφορούν στα σύγχρονα προβλήματα: Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού (1970), Φενταγίν (1971), Λαϊκός Πόλεμος στη Χιλή (1973), Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω! (1974), Fanfani rapito (1975). Το 1973 η ομάδα μετακομίζει στο Σινεμά Ροσίνι στο Μιλάνο. Το 1975 ο Ντάριο Φο είναι υποψήφιος για πρώτη φορά για βραβείο Νόμπελ. Το 1976 ο Φο κάνει καινούριο πρόγραμμα στο RAI με τίτλο το Θέατρο του Ντάριο. Το 1977 παρουσιάζεται στην τηλεόραση η δεύτερη έκδοση του Mistero Buffo και την επόμενη χρονιά η τρίτη. Από το 1971 ως το 1985, η θεατρική ομάδα δώρισε μέρος των εισπράξεών της για την υποστήριξη απεργιών του ιταλικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Το 1981 το America Repertory Theater προσκαλεί τον Ντάριο Φο στο Φεστιβάλ Ιταλικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη, αλλά το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ αρνείται αρχικά να του παραχωρήσει βίζα, κάτι τελικά που θα κάνει το 1984, και μόνο για 6 μέρες μετά από διαμαρτυρίες Αμερικανών συγγραφέων. Δε σταματά ποτέ να μάχεται και να στηλιτεύει με ό,τι δε θεωρεί σωστό: το 1983 γράφει το έργο The Open Couple για την ισότητα των γυναικών, το 1989 το Γράμμα απ’ την Κίνα για τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, το 1990 το Zitti! Stiamo Precipitanto για το AIDS.
Είναι ο πρώτος Ιταλός που σκηνοθέτησε στην Comedie Francaise.
Τα έργα του χαρακτηρίζονται από την καυστική σάτιρα και τον αντικομφορμισμό απέναντι στη σύγχρονη ηθική και πολιτική κατάπτωση. Δε διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για πολιτικές δολοφονίες, το οργανωμένο έγκλημα, την πολιτική διαφθορά, το Μεσανατολικό. Το 1997 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί και παιχτεί σε θέατρα ανά τον κόσμο.
