Η θρούμπη είναι μικρός θάμνος ,πόα ,που ευδοκιμεί σε χαμηλό υψόμετρο στις πλαγιές των ελληνικών βουνών, γνωστός από την αρχαιότητα.
Σήμερα πλέον γίνεται και καλλιέργεια της θρούμπης αλλά εγώ πιστεύω ότι η καλλιεργήσιμη υστερεί σε άρωμα αλλά και στις θρεπτικές και θεραπευτικές ιδιότητες.
Η συλλογή της θρούμπης καλό είναι να γίνεται από τα μέσα Ιουνίου μέχρι και το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου.
Για θεραπευτικούς σκοπούς, όπως και στη μαγειρική , χρησιμοποιούνται τα επίγεια τμήματα, αποξηραμένα ή φρέσκα . Όταν αποξηραίνουμε τη θρούμπη , τρίβομαι τους βλαστούς του φυτού και τα χρησιμοποιούμενα μέρη στη μαγειρική είναι τα φύλλα της.
Η θρούμπη δρα εναντίον των εντερικών παρασίτων , αυξάνει την εφίδρωση και έχει αποχρεμπτική δράση. Είναι ωφέλιμη σε στομαχόπονους και βοηθά στη χώνεψη εξουδετερώνοντας τα αέρια κ.τ.λ.
Στη μαγειρική η χρήση της μοιάζει λίγο με τη χρήση ρίγανης . Συνδυάζεται με ψητά κρέατα, μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε σε μαρινάδες κρεάτων, σάλτσες, ομελέτες, λευκά τυριά, όσπρια και για να αρωματίσουμε το ξίδι.
Τέλος ταιριάζει πολύ και με τις ελιές τις γνωστές σε όλους με την ονομασία ελιές θρούμπες, που προέρχεται από το μακρινό παρελθόν καθώς επίσης και σε ποικιλίες πράσινων ελιών που γίνονται τσακιστές ή χαρακωτές .
