Κάποτε ήταν ένας πανέμορφος κήπος…
Κάποτε ήταν ένας πανέμορφος κήπος με πανέμορφα λουλούδια δένδρα και μικρά φυτά θάμνοι όμορφα καμωμένα.
Ένας πονεμένος άνθρωπος με πολύ αγάπη έλεγε, η φύση έκανε τη δουλειά της με το να τα τρέφει με το νερό κι τη γη της. ο άνθρωπος έβαζε την αγάπη το μεράκι κι τη δημιουργικότητα του.
Ένας άνθρωπος άκουσε για τον όμορφο κήπο και θέλησε να τον δει από κοντά, πήγε κι τον θαύμασε με δέος έλεγε κι ξανάλεγε μα τι παράδεισος είναι τούτος, ο άντρας γεύτηκε από κάποια δένδρα ώριμους καρπούς που είχαν πάνω, μύρισε τα λουλούδια θαύμασε τα ζωύφια που πετούσαν γύρω παιχνιδιάρικα, πήγε να πιάσει ένα λουλούδι κι τότε ένα αγκάθι του τρύπησε το χέρι, άρχισε ξαφνικά ο άνθρωπος να φωνάζει και να βρίζει τον όμορφο κήπο να ποδοπατά τα όμορφα άνθη και να βρίζει αυτόν που είχε φτιάξει τον κήπο .
Τότε ο πονεμένος γλυκός άνθρωπος του είπε γιατί τόσο γρήγορα ξέχασες τα όμορφα όπου είδες κι είπες για τούτο το κήπο; Για ένα τόσο δα άσχημο πραγματάκι σκόρπισες στον αέρα τόσα όμορφα που είδες και γεύτηκες;
Έτσι κι εμείς οι άνθρωποι είμαστε αχάριστοι ενώ από κάποιους ανθρώπους μπορεί να πάρουμε τα πάντα, αχάριστα μπορεί κοιτώντας ένα τόσο δα πραγματάκι να διαλύσουμε όλο το παρελθόν και να μείνουμε σε ένα τόσο δα πραγματάκι, κάτι που μπορεί να μην έγινε εσκεμμένα κιόλας να γίνει αφορμή να χαλάσει η σχέση τον ανθρώπων από μικρο-παρεξηγήσεις, γιαυτό λίγη κατανόηση χρειάζεται.