Ο Δημήτρης Ψαθάς, με καταγωγή από την Τένεδο, γεννήθηκε το 1907 στην Τραπεζούντα του Πόντου. Το 1923 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του και εργάστηκε από το 1925 ως δημοσιογράφος με ειδίκευση στο δικαστικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα Ελεύθερο Βήμα.
Από το 1937 και για 40 περίπου χρόνια συνεργάστηκε με τα Αθηναϊκά Νέα και παράλληλα με πολλά άλλα έντυπα, ενώ επίσης οργάνωσε ραδιοφωνικές εκπομπές. Το 1937 εκδίδει την πρώτη του συλλογή ευθυμογραφημάτων με τίτλο: Η Θέμις έχει κέφια. Ακολούθησαν πολλά ακόμη έργα, όλα στο χώρο της σατιρικής ευθυμογραφίας, με κορυφαίο τη Μαντάμ Σουσού το 1940, το οποίο του χαρίζει πανελλήνια αναγνώριση.
Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1940 με την κωμωδία Το στραβόξυλο, που ανέβηκε από το θίασο του Βασίλη Αργυρόπουλου και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, τα έργα: Φον Δημητράκης (1946), Ζητείται ψεύτης (1953), Μικροί φαρισαίοι (1954), Ένας βλάκας και μισός (1956), Φωνάζει ο κλέφτης (1958), Η Χαρτοπαίχτρα (1963), Ξύπνα Βασίλη (1965), που γνώρισαν επιτυχία στη θεατρική σκηνή, αλλά και την κινηματογραφική οθόνη. Εξέδωσε επίσης ταξιδιωτικά κείμενα (Κάτω από τους ουρανοξύστες, Παρίσι, Σταμπούλ και άλλα εύθυμα ταξίδια κ.ά.) που συνδυάζουν δημοσιογραφικά και ευθυμογραφικά στοιχεία με κοινωνικά και πολιτικά σχόλια.
Η γραφή του Δημήτρη Ψαθά χαρακτηρίζεται από οξυδέρκεια, αμεσότητα, τόλμη και φαντασία. Το θεατρικό του έργο καθιέρωσε τη δραματουργική αξιοποίηση της ελληνικής καθημερινότητας με έντονο το στοιχείο της σάτιρας του νεοπλουτισμού και του μικροαστισμού.
Με σημείο εκκίνησης το γαλλικό βουλεβάρτο και τη φάρσα συγγραφέων όπως οι Φεϋντώ και Πανιόλ, ο Ψαθάς δημιούργησε συχνά στέρεους και ολοκληρωμένους ήρωες, που προσέγγισαν μεγάλοι έλληνες ηθοποιοί (Βασίλης Λογοθετίδης, Ντίνος Ηλιόπουλος, Χρήστος Ευθυμίου, Μίμης Φωτόπουλος, κυρία Κατερίνα, Μαίρη Αρώνη, κ.ά.), οι οποίοι δημιούργησαν ένα συγκεκριμένο υποκριτικό ύφος και ήθος στο χώρο του νεοελληνικού θεάτρου, που φτάνει να έχει μιμητές ως τις μέρες μας.
