Τα παλιότερα χρόνια στη χώρα μας , ακόμα κι έπειτα από την κατοχή και τον εμφύλιο ,καθώς οι δρόμοι στις πόλεις δεν ήταν όλοι ασφαλτωμένοι οι άνθρωποι πολλές φορές περπατούσαν σε χωμάτινους δρόμους και τα παπούτσια σκονίζονταν και καμία φορά λασπώνονταν πολύ εύκολα.
Εκείνα τα χρόνια άνθησε το πλανόδιο επάγγελμα του λουστραδόρου ή λούστρου . Λουστραδόρος ονομαζόταν κάθε πλανόδιος που το επάγγελμα του ήταν να γυαλίζει παπούτσια περαστικών .
Λούστροι γινόντουσαν συνήθως μικρά παιδιά και άτομα νεαρής ηλικίας ,όπως φαίνεται και σε ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, βοηθώντας έτσι να αυξηθεί το οικογενειακό εισόδημα ή να βγάζουν τα προς το ζην σε χρονικές περιόδους μεγάλης φτώχειας. Αφανείς ήρωες της βιοπάλης για την καταπολέμηση της φτώχειας . Φυσικά οι λούστροι δεν έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης από την υπόλοιπη κοινωνία , όσο φτωχή κι αν ήταν τα χρόνια εκείνα , αλλά ήταν και αυτό ένα τίμιο επάγγελμα όπως και τόσα άλλα πλανόδια επαγγέλματα.
Στη δουλειά του ο λούστρος χρησιμοποιούσε ένα ειδικό κασελάκι που μέσα είχε τα βερνίκια και βούρτσες για το γυάλισμα των παπουτσιών.
Σε αρκετές περιπτώσεις, ιδιαίτερα παλαιότερα (όπως φαίνεται & σε ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου), οι λούστροι ήταν επί το πλείστων παιδιά ή έφηβοι.
Ο πελάτης άπλωνε το πόδι του στο στη ξύλινη ή μπρούτζινη βάση από το κασελάκι και ο λούστρος αναλάμβανε με προσεκτική διαδικασία ,να μη λερωθούν τα μπατζάκια του παντελονιού και οι κάλτσες του πελάτη ,να γυαλίσει τα παπούτσια.
Team net-periodiko.gr
