Η καλλιέργεια σιτηρών τα παλιότερα χρόνια στην ελληνική ύπαιθρο ήταν πάρα πολύ διαδεδομένη.
Οι άνθρωποι τότε που είχαν χωράφια , σε κάποια από αυτά καλλιεργούσαν και σιτάρι που εκτός από το να διακινούν στο εμπόριο, φρόντιζαν να κρατάνε σιτάρι και για το ετήσιο ψωμί του σπιτιού τους.
Όσοι δεν είχαν τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν σιτάρι το αγόραζαν και για να έχουν στο σπίτι τους αλεύρι, 3 έως 4 φορές το χρόνο, φρόντιζαν να πηγαίνουν στους μύλους να το αλέθουν.
Ο ιδιοκτήτης ή ενοικιαστής του μύλου , που συνήθως τον δούλευε κιόλας, ασκούσε το επάγγελμα του μυλωνά.
Αλευρόμυλοι παλιότερα υπήρχαν σε όλα τα μέρη της πατρίδας μας στα χωριά και όχι μόνο και οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν υδρόμυλοι, και για να δουλέψουν τους κινούσε η δύναμη του νερού. Αυτός ήταν και ο λόγος που τους μύλους τους έκτιζαν στις κοίτες των ποταμών.
Μέσα στους μύλους και κάτω από τις μυλόπετρες υπήρχε ένας μικρός χώρος, όπου ήταν εγκατεστημένος ο κινητός μηχανισμός, όπου έπεφτε από το βαγένι το και τον περιέστρεφε.
Ο κύριος μηχανισμός που άλεθε τα σιτηρά (έτσι τα έλεγαν τότε)είχε δυο οριζόντιες κυλινδρικές μυλόπετρες, τη μια πάνω στην άλλη, με την κάτω ακίνητη. Το σιτάρι πήγαινε ανάμεσά τους από μια τρύπα στο κέντρο της επάνω περιστρεφόμενης πέτρας. Με την κίνηση της μυλόπετρας , το σιτάρι αλεθόταν και μετατρεπόταν σε αλεύρι
Team net-periodiko.gr
