Κωνσταντίνα Πάλλη: Λίγες σκέψεις για το θέατρο…

Λίγες σκέψεις για το θέατρο… Ε, μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια σ’ αυτό, φαντάζομαι μου επιτρέπεται η άποψη.

Στα δεκαοκτώ μου ξεκίνησα να φοιτώ σε δραματική σχολή της Αθήνας. Μετά από το πρώτο εξάμηνο, κατάλαβα πως αυτός ο χώρος δεν είναι για μένα: Οι καθηγητές αναμασούσαν τους ρόλους που είχαν παίξει στο θέατρο και προσπαθούσαν να τους φορέσουν πάνω μας, οι σπουδαστές θεωρούσαν εαυτόν κάτι λιγότερο από Laurence Olivier, οι καθηγητές των θεωρητικών κάτι ανάμεσα σε Αλαρντάις Νικόλ και Γιαν Κόττ, τουλάχιστον. Εμένα μ’ αγνοούσαν όλοι. Ποιος θα δώσει σημασία σ’ ένα δεκαοκτάχρονο αγοροκόριτσο – ασχημόπαπο χωρίς καμία διασύνδεση και χωρίς θεατρικές αναφορές στην οικογένεια;

Για καλή μου τύχη (δικιά μου και κάποιον άλλων παιδιών που καίγονταν από λαχτάρα για θέατρο!) είχαμε έναν καθηγητή στη σχολή που μόλις είχε έρθει από το Λονδίνο κι αποφάσισε να παραιτηθεί. Μαζί του φύγαμε κι εμείς και ξεκινήσαμε ένα θεατρικό εργαστήρι. Ήταν ο Διομήδης Φωτιάδης, ένας ζεστός άνθρωπος που αγαπούσε πραγματικά το θέατρο. Μας έλεγε συνεχώς να φύγουμε στο εξωτερικό για σπουδές, εγώ η τρελή το αποφάσισα.

Μετά απο διαβουλεύσεις, καυγάδες, γραφειοκρατίες και με την στήριξη του υπέροχου μπαμπά μου, βρέθηκα να φοιτώ στην Μόσχα. Και ξαφνικά, άλλος κόσμος! Οι καθηγητές μας – άνθρωποι απλοί, με τριμμένα ρούχα, λιτή γλώσσα, αυστηροί, καμιά φορά αδέκαστοι, αλλά σχεδόν πάντα δίκαιοι. (βάζω το σχεδόν, διότι ήμουν μεγάλο πνεύμα αντιλογίας και θράσους, συνεχώς ρωτούσα, διαφωνούσα και όπως νόμιζα, αντιπάλευα τις κομμουνιστικές αγκυλώσεις). Κάποιοι από αυτούς ήταν μεγάλα ονόματα στο θέατρο, το κατάλαβα εγώ η ξένη εν καιρώ, η συμπεριφορά τους δεν με άφησε να το αντιληφθώ αμέσως, διέφερε τόσο απ’ αυτή που είχα συνηθίσει. Οι δασκάλοι μας μας φώναζαν “κυρίους συναδέλφους” και μας αγαπούσαν σαν παιδιά τους. Φώναζαν, έβαζαν όρια, μας πέθαιναν στις πρόβες, όμως η αγάπη ήταν παντού.

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη μου etude, οι συμφοιτητές μου άρχισαν να χειροκροτούν την σαχλαμάρα μου. Βγήκα απ’ τη σχολή με φτερά στα πόδια, πρώτη φορά πίστεψα στον εαυτό μου. Ένα κομμάτι αυτής της πίστης με συνοδεύει ακόμα και με ωθεί να μην τα παρατήσω, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν!

Σ’ αυτήν την σχολή, που μερικοί τη θεωρούν την επιτομή της αυστηρότητας, εγώ βρήκα τους φίλους της ζωής μου κι έμαθα ν’ αγαπώ και να είμαι περήφανη για την Τέχνη μου. Με τους συμφοιτητές μου σκορπίσαμε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα: Άλλοι έγιναν σκηνοθέτες, άλλοι τραγουδιστές, μαριονετίστες, έχουμε εξαιρετικούς αφηγητές και ποιητές από την τάξη μας, ντίβες του κινηματογράφου, σεμνούς δασκάλους παιδικού θεάτρου. Απ’ όλα έχουμε και μετά από 25 χρόνια μιλάμε σχεδόν καθημερινά, όλοι εμείς, τα παιδιά που σιγά σιγά γινόμαστε 50 χρονών.

Γιατί; Γιατί όπως λέει ο Τολστόι: “μόνο δια της αγάπης μαθαίνει ο άνθρωπος”

Φυσικά, δεν θέλω να πω πως στην Ελλάδα δεν έχουμε υπέροχους δασκάλους και καλές δραματικές σχολές. Είναι όμως εξαιρέσεις που στηρίζονται στην αγάπη και στην τρέλα κάποιων μονάδων.

Αυτό που μας λείπει είναι το σύστημα, προηγείται όμως η αγάπη κι η σεμνότητα.

19 Φεβρουαρίου 2021 #eimasteoloimazi

 

 

Στην ίδια κατηγορία...